GASTENBOEK

Weliswaar ben ik in de binnenstad geboren, maar toen ik nauwelijks vier jaar oud was verhuisden mijn ouders naar Woensel, vervolgens naar Stratum en daarna nog eens naar Tongelre. Een band met “de stad” had ik toen nog niet. Die kwam pas later toen er regelmatig heen fietste, bijvoorbeeld om voor mijn moeder boodschappen te doen of om mijn familie te bezoeken. Maar die verdween ook weer door alle sloop en nieuwbouw in de volgende jaren. Ik was aanvankelijk dan ook niet van plan naar de aangekondigde reünie te gaan. Pas na lang aandringen door enkele bekenden, liet ik me gelukkig overhalen. Toen ik na mijn aanmelding op het internet naar informatie ging speuren, vond ik de namen van de andere inschrijvers en ontdekte ik heel wat bekenden. Dat gaf moed. Op de aangekondigde tijd meldde ik me bij Cocagne, dat zichzelf tegenwoordig Sofitel noemt. Al direct bleken de zaken daar prima geregeld. Voor iedereen was er een naamkaartje en een boekje met een overzicht van de bewoners van de eigen straat, tot in een ver verleden. Twee grote zalen, een beneden en een op de eerste verdieping, waren nodig om de kleine zeshonderd deelnemers te bergen. Ik begreep al snel dat ik me tot de geluksvogels mocht rekenen: heel wat mensen hadden zich pas aangemeld, nadat de inschrijving - noodgedwongen door het grote aantal belangstellenden - was gesloten. In de zalen stond de koffie – met wat lekkers erbij - al klaar. Aan de wanden hingen foto’s van de binnenstad en stadsplattegronden van ‘Toen’. Boven toonde Frans Gommers van de site Eindhoven-in-beeld.NL oude afbeeldingen, die het geheugen konden opfrissen. Ook draaide daar een film uit het verre verleden. Verspreid over de ruimten waren bordjes met de namen van de straten aangebracht. Daar kon je hopen andere straatbewoners te treffen, maar het was natuurlijk ook mogelijk zelf op speurtocht te gaan. Tussen de groepjes reünisten, zag je aanvankelijk dan ook steeds weer mensen die op zoek waren; soms leken zij meer belangstelling te hebben voor de naamplaatjes die ieder op de borst had gespeld, dan voor de gezichten. Want gezichten veranderen, maar namen blijven.

Overal, zowel boven als beneden, stonden groepjes van mensen die elkaar nog kenden van school of uit de straat om herinneringen op te halen. Beviel het gesprek je niet, dan kon je je zonder problemen bij een ander groepje voegen. Je hoefde nergens bang te zijn te worden weggekeken. Er heerste een sfeer van een soort broederschap: iedereen kwam uit de binnenstad en hoorde er dus bij. Het viel me op met welk spontaan enthousiasme de vroegere winkeliers elkaar begroetten en hoe zij hun kinderen spraken over de onderlinge band van saamhorigheid die destijds – in de jaren veertig, vijftig en zestig - in de binnenstad nog tussen de middenstanders bestond. Het was duidelijk: de reünie was een samenzijn van mensen uit een wereld die voorbij is en waaraan met enige weemoed werd teruggedacht. Voor goed begrip: dat betekende niet dat er een begrafenisstemming heerste. Integendeel. Daarvoor zorgde trouwens ook het bediend personeel, dat onvermoeid rondging met gratis drankjes en heerlijke hapjes.

Een welkomstwoord van medeorganisator Louis van Lierde ging voor mijn gevoel wat verloren in het grote festijn. Probeer ook maar eens zoveel mensen tegelijk toe te spreken: een onmogelijke opgave. Dat laatste gold eigenlijk ook voor de foto die buiten van de deelnemers werd gemaakt. Probeer maar eens twee volle zalen mensen die gezellig met elkaar in gesprek zijn over te halen het gebouw te verlaten en zich op straat op te stellen. Ook dat was eigenlijk een onmogelijke opgave, maar toch werd er ten slotte vanaf het dak van Cocagne een foto gemaakt, die later werd thuisgestuurd. Een prachtige herinnering aan een schitterende dag.

De reünie heeft voor twijfelaars als ik, duidelijk gemaakt dat er nog heel veel mensen zijn -jongeren zowel als ouderen - met warme herinneringen aan de vroegere Eindhovense binnenstad. Er moet zeker nog eens zo’n reünie worden georganiseerd. Nog niet direct. De organisatoren moeten eerst even op adem kunnen komen. Maar daarna…
Een deelnemer.